Οι μεγαλύτερες δυσκολίες και τα δυσκολότερα προβλήματα ενός ασθενή και κατ’ επέκταση ενός λογοθεραπευτή δίνουν τις μεγαλύτερες χαρές και τη μεγαλύτερη ικανοποίηση. Αν ένα παιδάκι δεν λέει σωστά κάποιους ήχους και μετά μιλάει καθαρά, σίγουρα νιώθεις μεγάλη χαρά.

Αν όμως, ένα παιδί δεν έχει πολλές ελπίδες να μιλήσει και λέει για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου την λέξη μαμά, τότε, δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψεις τα συναισθήματά σου ως θεραπευτής. 

Εάν, ένας ενήλικας δεν μπορεί να καταπιεί και του δίνουν τροφή στο στομάχι ή στη μύτη από σωληνάκι και καταφέρεις να τον βοηθήσεις να κάθεται στο τραπέζι με την υπόλοιπη οικογένεια και να τρώει όπως οι υπόλοιποι, πάλι τα λόγια είναι λίγα. Η πολύ απλή και συνηθισμένη πρόταση: «Διψάω, θέλω να πιω ένα ποτήρι νερό» δεν είναι για αρκετούς συνανθρώπους μας εύκολη. Αντίθετα είναι πολύ, μα πολύ δύσκολη. 

Παιδιά με σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες ή δυσλεξία, καταφέρνουν και περνούν στο πανεπιστήμιο, ενώ το θεωρούσαν ακατόρθωτο… 

Είναι ένα όνειρο άπιαστο που καταφέρνεις να γίνει πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτές τις χαρές. Όσο μεγαλύτερες οι δυσκολίες, τόσο μεγαλύτερη η χαρά, η ευγνωμοσύνη, η συγκίνηση. Παίρνεις δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσεις να είσαι καλός θεραπευτής. 

Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψεις όλο αυτό…